Η απόφαση να ασχοληθώ με τον Αχελώο στο τρίτο μου βιβλίο με έφερε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. (…) Σ’ αυτόν το χώρο συναντώνται διαδοχικά όλες σχεδόν οι φυτοκοινωνίκες διαπλάσεις του ελληνικού χώρου, από τα παχύφυτα και τα ψυχρόφιλα χόρτα της αλπικής ζώνης ως την αμμόφιλη βλάστηση στα παράλια του Ιονίου, και ένα μεγάλο μέρος των ειδών της ελληνικής πανίδας. Επιπλέον, η δράση του Αχελώου στο δέλτα του δημιούργησε το δυτικό τμήμα του συμπλέγματος υγροτόπων που είναι σήμερα γνωστό ως λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Η λεπτομερής παρουσίαση της χλωρίδας και πανίδας για τόσο μεγάλη περιοχή φαινόταν σχεδόν ανέφικτη, δεδομένου ότι το φυσικό περιβάλλον -με εξαίρεση το δέλτα- έχει πολύ λίγο μελετηθεί και οι τεκμηριωμένες καταγραφές και βιβλιογραφικές αναφορές για το άνω και μέσω τμήμα του ποταμού είναι ελάχιστες. Η πρόσβαση το ποτάμι βόρεια από τη λίμνη των Κρεμαστών και ιδιαίτερα γύρω από τον άνω ρου, κοντά στις πηγές του, είναι αρκετά κοπιαστική, μια και οι περιοχές αυτές είναι από τις πιο δύσβατες και απομονωμένες της χώρας μας. Ήταν βέβαιο ότι θα χρειαζόμουν πολλές επισκέψεις για να συγκεντρώσω ικανοποιητικό φωτογραφικό υλικό και ότι πολλές από τις τοποθεσίες που με ενδιέφεραν μπορούσα να τις πλησιάσω μόνο με μακρές πορείες και ίσως όχι όλες τις εποχές. (…) Ο Αχελώος δεν είναι απλώς ένα ποτάμι, μια γεωγραφική οντότητα, ένα στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του χώρου από την αυγή του χρόνου. Αυτό καθόρισε τις θέσεις των οικισμών, τις ασχολίες των κατοίκων, τις οδούς επικοινωνίας, τα πεδία των μαχών, την ίδια τη ζωή των ανθρώπων.