Μέρος της αθλιότητας της ιστορίας μου ίσως και να υπήρξε σύμφυτο με τις περιστάσεις. Για χρόνια, ζούσαμε όπως-όπως ο ένας με τον άλλον μέσα στη γυμνή έρημο, κάτω από τον αδιάφορο ουρανό. Τη μέρα, ο ήλιος μας συντάραζε και ζαλιζόμαστε από τον βασανιστικό άνεμο. Τη νύχτα, ποτίζαμε από την υγρασία και αισθανόμαστε ασήμαντοι κάτω από τις αναρίθμητες σιωπές των άστρων. Ήμαστε ένας εγωκεντρικός στρατός χωρίς παρελάσεις ή τυπικούς χαιρετισμούς, αφοσιωμένος στην ελευθερία – το δεύτερο από τα βασικά πιστέυω του ανθρώπου. ήταν μια επιδίωξη τόσο άπληστη, που κατέτρωγε όλες τις δυνάμεις μας` μια ελπίδα τόσο υπέρτατη, που μπροστά στη λάμψη της έσβηναν οι αρχικές μας φιλοδοξίες. (Τ.Ε. Λώρενς)