“Σωστά το μάντεψες”, συγκατένευσε ο “Βαρόνος”. “Ποια είναι όμως η αντίδραση των άλλων τύπων, που δεν παρανομούν, αλλά προσπαθούν όσο μπορούν οι έρημοι να σεβαστούν τους οποιουσδήποτε γαμημένους νόμους έχουμε;
Απάθεια κι αδιαφορία. Σχεδόν το σύνολο αυτής της περίφημης σιωπηλής πλειονότητας βολεύεται στους καναπέδες, συζητάει τα βράδια του Σαββάτου με καλούς φίλους, πάνω από ιταλικές σπεσιαλιτέ και κόκκινο κρασί, κατακεραυνώνει τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους κι επαυξάνει μ’ ενθουσιασμό τη σκληρή κριτική των στημένων τηλεοπτικών σχολιαστών για επίορκους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς”. […]
“Μέσα λοιπόν σ’ αυτή τη λοβοτομημένη κοινωνία”, συνέχισε, “εμφανίζεται ένας τύπος που λέει: “Όχι, ρε πούστη μου, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η νιρβάνα του καναπέ και της κριτικής του σαββατόβραδου. Και τη Δεύτερα άντε πάλι στη δουλειά να καταπίνω την εκμετάλλευση και την καταπίεση του κάθε αφεντικού, που κλέβει σε βάρος της κοινωνίας. Και ν’ αδιαφορώ και να σκύβω το κεφάλι για να μη με απολύσει”. […]
Και τι κάνει ο τύπος; Το ‘πες πριν. Rolo Tomassi! Αποφασίζει να στοιχειώσει τον εφησυχασμένο ύπνο των διεφθαρμένων αυτής της κοινωνίας. Αυτό θέλει να κάνει, τελικά. Να ορθώσει το ανάστημα και να πει ξεκάθαρα και με συγκεκριμένες πράξεις αυτά που τόσο πολλοί κρατάνε ερμητικά κλειστά στα σαλόνια των σπιτιών τους”.
Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη είναι ένα μεσογειακό πολάρ, με επιρροές από Μονταλμπάν, Μάρκαρη, Υζό και Μανσέτ. Μία σειρά δολοφονιών που κλείνουν παλιούς λογαριασμούς, με σημείο αναφοράς τη μεγάλη αποχή του Αμερικανικού Κολεγίου λίγο μετά την πτώση της Χούντας.