Από τον Χαλίντ Κελκάλ το 1995 έως την επίθεση της Νίκαιας το 2016, όλοι οι τρομοκράτες ανατινάζονται μόνοι τους ή σκοτώνονται από την αστυνομία, χωρίς να επιδιώξουν στ’ αλήθεια να διαφύγουν και χωρίς ο θάνατός τους να είναι οπωσδήποτε απαραίτητος για την επιτυχία της επίθεσης. Ο Μοχάμεντ Μέρα θα επαναλάβει τη διάσημη φράση που αποδίδεται στον Οσάμα μπιν Λάντεν και επανέρχεται συστηματικά σε διάφορες παραλλαγές: «Εμείς αγαπάμε τον θάνατο, εσείς αγαπάτε τη ζωή». Ο θάνατος του τρομοκράτη δεν είναι μια πιθανότητα ή μια ατυχής συνέπεια της πράξης του, αλλά βρίσκεται στην καρδιά του σχεδίου του. Την ίδια έλξη προς τον θάνατο παρατηρούμε και στον τζιχαντιστή που προσχωρεί στο Daech. Οι τζιχαντιστές αντιλαμβάνονται την επίθεση αυτοκτονίας ως τον κατεξοχήν σκοπό της στράτευσής τους. Κι αν είναι αυτός ο πραγματικός κίνδυνος; Όχι η καταστροφή που προκαλείται, αλλά το κλίμα τρόμου που δημιουργείται. Γιατί η δύναμη του Daech έγκειται στο ότι εκμεταλλεύεται τους φόβους μας. Και αυτός ο φόβος είναι ο φόβος του Ισλάμ. Ο μόνος στρατηγικός αντίκτυπος των επιθέσεων είναι το ψυχολογικό τους αποτέλεσμα: δεν πλήττουν τη στρατιωτική ικανότητα των Δυτικών· δεν πλήττουν την οικονομία παρά ελάχιστα· δεν θέτουν σε κίνδυνο τους θεσμούς παρά μόνο στον βαθμό που εμείς οι ίδιοι τους θέτουμε υπό αμφισβήτηση, με την ατελείωτη συζήτηση περί σύγκρουσης μεταξύ ασφάλειας και κράτους δικαίου. Ο φόβος είναι ο φόβος της έκρηξης των ίδιων μας των κοινωνιών.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Τζιχαντισμός και τρομοκρατία: η επιδίωξη του θανάτου
Οι νέες μορφές τρομοκρατίας και τζιχαντισμού
Όταν ο τζιχαντισμός αντικαθιστά την τζιχάντ
Η τρομοκρατία ως αφορισμός και αυτοκτονία
Οι νέοι ριζοσπαστικοποιημένοι
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ποιοι είναι οι ριζοσπαστικοποιημένοι;
Το προφίλ των τρομοκρατών
Οι φίλοι, οι αδελφοί και οι γυναίκες
Νεανική κουλτούρα, εγκληματικότητα και εξέγερση
Born again ή προσήλυτος
Η απουσία “αντικειμενικών” αιτίων
Η σχέση με τις συγκρούσεις της Μέσης Ανατολής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Το φαντασιακό των τζιχαντιστών: η ισλαμοποίηση της ριζοσπαστικότητας
Ποια είναι η θέση του Ισλάμ στη ριζοσπαστικοποίηση;
Ο εκδικητής-ήρωας της βασανισμένης μουσουλμανικής κοινότητας
Παίρνοντας εκδίκηση για την ούμμα
Ο ήρωας και η αισθητική της βίας
Ο θάνατος και ο χιλιαστικός μηδενισμός
Η εσχατολογική ρητορική
Η θρησκεία των ριζοσπαστικοποιημένων: το ζήτημα του σαλαφισμού
Είναι σαλαφιστικό το Daech;
Είναι σαλαφιστές οι νεαροί ριζοσπαστικοποιημένοι;
Αποσύνδεση της θρησκείας από την κουλτούρα
[deculturation] και συμβολική βία
Η βία των νέων: επαναστάτες σε αναζήτηση αιτίας
Η συνέχεια ενός γενεακού και επαναστατικού ριζοσπαστισμού
Ο γενεακός μηδενισμός
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Από τη σκιά του Μπιν Λάντεν, στον ήλιο του Daech
Ο μύθος της “τρίτης γενιάς” τρομοκρατών και της νέας παγκόσμιας τζιχάντ
Η εισβολή του Daech στη σκηνή της Μέσης Ανατολής και της τζιχάντ
Η ρήξη με την Αλ Κάιντα
Η είσοδος στην παγκόσμια τζιχάντ
Η ανυπέρβλητη (προς το παρόν) αντίφαση
Εδάφη παραδομένα στον ισλαμισμό, εδάφη παραδομένα στον φυλετισμό [tribalisme]
Η λογική της γεωστρατηγικής της Μέσης Ανατολής
Γιατί, λοιπόν, αντέχει το Daech;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Περιμένοντας τον Αλ-Γκοντό
Η μόνη αδυναμία που φέρνει στο φως το Daech είναι η αδυναμία που αποδίδουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας
Οι επιθέσεις επιταχύνουν το “φορμάρισμα” του Ισλάμ
Δύο ζώνες έντασης παραμένουν: τα μπανλιέ και το Ισλάμ των τεμενών
Ο εκσυγχρονισμός είναι πρώτα κοινωνιολογικός και μετά θεολογικός
Πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε σαν ξόρκι τη λέξη “αποριζοσπαστικοποίηση”
